Anne-Maartje Lemereis nieuwe Componist des Vaderlands

Anne-Maartje Lemereis mag zich de komende twee jaar Componist des Vaderlands noemen. In TivoliVredenburg in Utrecht werd bekend gemaakt dat zij het stokje overneemt van Martin Fondse, die de afgelopen twee jaar de rol op zich nam. De jury stond voor een uitdagende taak bij de keuze van een opvolger, maar: “Anne-Maartje heeft de kracht om met duidelijke taal en daadkracht vanaf de onderkant iets op te bouwen en dán omhoog te tillen.”

De jury van de Componist des Vaderlands moest op zoek naar een componist met een volstrekt eigen klanktaal, die deze niet alleen goed op papier krijgt, maar daar de hele wereld voor kan enthousiasmeren. Er ontstond al snel consensus over een mooie shortlist met een aantal componisten. Vervolgens voerde de jury gesprekken met al deze toonzetters over hun voorstellen en plannen voor de komende periode. Mede op basis daarvan viel de keuze op Anne-Maartje Lemereis.

Anne-Maartje is uiterst sterk in haar communicatie die zich richting verschillende doelgroepen in Nederland kan vertakken, waar ze met een grote toegankelijkheid haar verhaal kan overbrengen. Ze heeft de kracht om met duidelijke taal en daadkracht vanaf de onderkant iets op te bouwen en dán omhoog te tillen. Ze heeft een prachtige balans in zichzelf, als componist, pianist en docent, die haar de komende twee jaar zal helpen het evenwicht in het muziekonderwijs een nieuwe impuls te geven.

Anne-Maartje is verguld met de benoeming tot de nieuwe Componist des Vaderlands: “Het is een eer om de komende twee jaar deze mooie titel te mogen dragen. Ik wil me vooral richten op muziekeducatie. Ik wil dat breed inzetten en voor zoveel mogelijk mensen beschikbaar maken. En binnen die educatie wil ik me ook focussen op het maken. Zelf maken met name en niet het reproduceren van andermans producties, maar het maken van eigen werk.”

Anne-Maartje Lemereis is de vijfde Componist des Vaderlands, na Willem Jeths, Mayke Nas, Calliope Tsoupaki en Martin Fondse. Buma Cultuur nam hiervoor het initiatief om het muziekleven een boegbeeld te geven voor eigentijdse Nederlandse muziek. Twee jaar lang zal Lemereis met eigen composities inspelen op actuele ontwikkelingen in de samenleving. Daarnaast komt zij als ambassadeur op voor het belang van alle betrokkenen in ons muziekleven, van componisten en musici tot docenten. Eén van haar lijfspreuken is: Echt iedereen kan componeren!

Buma NL Awards

Engelbewaarder is meest succesvolle single in 2023

Covers en bewerkingen bezetten de eerste drie plaatsen van de Top 10 Meest Succesvolle Singles van 2023. Engelbewaarder, geschreven door Pierre Kartner, is in de uitvoering van Marco Schuitmaker terug te vinden op nummer 1. Vanavond (Uit m’n bol) origineel van de hand van Emile Hartkamp, Riny Schreijenberg en André Hazes, bezet in de bewerking van Kris Kross Amsterdam, Donnie; Tino Martin de nummer 2-positie. Bas en Aad van Toor en Rinus van Galen zijn de auteurs van In Spanje, waarmee Mart Hoogkamer ‘het brons’ binnenhaalt.

Naast de awards voor meest succesvolle single werd dit jaar ook een award uitgereikt aan Hans Aalbers voor Beste Producer, terwijl Tom Peters werd uitgeroepen tot Hollandse Meester. Antony van de Berkt mag zich winnaar van de Industrie Award noemen. De Meest Succesvolle Kroeghit werd eveneens toegekend aan Engelbewaarder.

De uitreiking van de awards is een onderdeel van het jaarlijks terugkerende evenement Buma NL. De Buma NL Awards zijn gebaseerd op gegevens van GfK, Soundaware en de Stichting Nederlandse Top 40. Aan de hand van een kwantitatieve analyse van verkoopcijfers (tracks en albums) en airplaycijfers (tracks) over de periode van 1 juni 2022 tot en met 31 mei 2023. Het Nederlandstalige volkse repertoire staat centraal tijdens Buma NL, terwijl de Buma Awards (die eerder dit jaar in Tuschinski Amsterdam werden uitgereikt), voornamelijk gericht zijn op de popmuziek.

Engelbewaarder van Mieke uit 1981

Zustersite programma SensoR onbereikbaar

De website programmasensor die al ruim 20 jaar bestaat en de lezer op de hoogte hield van het reilen en zeilen in de mediawereld en elke week vermelde wat er in het radioprogramma Late Night op RTV Albrandswaard was te horen is helaas niet meer actueel.

Door een hack zijn de gegevens niet meer bereikbaar. De website is jaren lang door onze redactie beheert maar wij kunnen er nu niet meer bij.

De webhosting gebeurde via WordPress.com

Maar helaas is er geen medewerking gevonden om de website weer beschikbaar te maken zodat wij u vrolijk verder hadden kunnen informeren.

Het spijt ons.

Voorlopig is er een facebookpagina aangemaakt onder de naam: Late Night radioprogramma. Hierop hopen wij u te kunnen blijven informeren.

Namens de SensoR redactie.

Olivia Newton-John (73) overleden

Zangeres en actrice Olivia Newton-John, bekend van de filmklassieker Grease, is maandagochtend op 73-jarige leeftijd overleden. Dat heeft haar echtgenoot bekendgemaakt.

John Easterling, Olivia’s man, zegt dat ze vredig is overleden op haar ranch in Californië, omringd door familie en vrienden. De actrice vocht al ruim dertig jaar tegen borstkanker. Ze werd tweemaal schoon verklaard, maar vijf jaar geleden keerde de ziekte toch terug en kreeg ze uitzaaiingen in haar onderrug.

Haar grote doorbraak kwam in 1978, toen ze de rol van Sandy speelde tegenover John Travolta in Grease. De musical, waarin Travolta en Newton-John te zien waren als Danny en Sandy, twee middelbarescholieren met totaal verschillende achtergronden die toch een stelletje werden, werd een wereldwijde hit.

Travolta reageerde maandagavond via Instagram op het overlijden van zijn tegenspeelster. „Mijn liefste Olivia, jij maakte al onze levens zo veel beter. Jouw impact was ongelofelijk”, schrijft Travolta bij een oude foto van Newton-John. „Ik houd zo veel van je. We zullen elkaar weer zien en allemaal weer samen zijn. De jouwe vanaf het eerste moment dat ik je zag, voor altijd! Jouw Danny, jouw John”, besluit de acteur.

Naast de film Grease werd ook de soundtrack een knaller. Het opzwepende You’re the one that I want stond meer dan zes maanden bovenaan in de Amerikaanse hitlijsten, terwijl ook nummers als Summer nights en haar solo-ballad Hopelessly devoted to you hoge ogen gooiden. Ze leek de onschuld zelve als schoolmeisje met een haarband, maar was op het moment dat ze de rol speelde al 29.

Dat ze over haar aanvankelijke twijfels om in de film te spelen heen was gestapt, legde Olivia Newton-John ook in de decennia daarna geen windeieren. Ook als zangeres brak ze door en haar solo-album Totally hot, eveneens in 1978 uitgebracht, werd dubbel platina.

Een paar jaar later schudde zij haar onschuldige imago definitief van zich af met het sexy nummer Physical, titelsong van het gelijknamige album. Haar muzikale carrière bleef dankzij een trouwe schare fans altijd op niveau, maar haar acteerloopbaan kwam de dure flop van de filmmusical Xanadu (1980) eigenlijk nooit meer te boven.

Voordat ze wereldwijd bekend werd als Grease-actrice en zangeres deed ze in 1974 namens het Verenigd Koninkrijk al mee aan het Eurovisie Songfestival. Ze werd daar vierde in de door ABBA gewonnen editie van het muziekfeest.

Olivia werd geboren als dochter van een Britse natuurkundige en Nobelprijswinnaar in het Britse Cambridge maar verhuisde op 6-jarige leeftijd naar Melbourne in Australië. Niet lang daarna vertrok ze naar de Verenigde Staten. In 1984 met trouwde ze met acteur Matt Lattanzi, die ze ontmoette tijdens het filmen van Xanadu. Twee jaar later kregen ze samen een kind, Chloe Rose. In 1995 gingen ze uit elkaar. Vervolgens vond ze het geluk in de liefde opnieuw met John Easterling, de oprichter van Amazon Herb Co. De twee trouwden in 2008.

De familie vraagt de familie om ter ere van Newton-John donaties te doen aan het Olivia Newton-John Foundation Fund. Deze onafhankelijke instelling sponsort wereldwijd onderzoek naar kankermedicatie op basis van planten.

In 2019 werd Olivia door de Britse koningin Elizabeth geridderd. Ze kreeg de eretitel van Dame onder andere toegekend voor haar bijdrage aan goede doelen en onderzoek naar kanker.

Willibrord Frequin (80) overleden

In de ochtend van 26 mei, bij het aanbreken van Hemelvaartsdag, is een einde gekomen aan het leven van Willibrord Frequin 80 jaar oud, televisiepersoonlijkheid die meer dan een halve eeuw gezicht gaf aan uiteenlopende programma’s, laat de familie weten. Het gebeurde ‘vredig’ in zijn slaap, laat zijn familie weten.

Frequin leed aan de ziekte van Parkinson en had te maken met hartfalen, zei hij zelf begin dit jaar in een interview. Toen zei hij al dat hij nog maar kort te leven had.

De laatste tijd ging het steeds slechter met Frequin. Aan tafel bij een talkshow zei hij begin februari na te denken over euthanasie, ‘maar de beslissing steeds voor zich uitschoof’. Ook zei hij zijn familie enorm te gaan missen. Ook gaf hij aan dat hij bijna hele dagen op bed te liggen.

Frequin werd bekend als presentator die de confrontatie niet schuwde. Vooral in het programma ‘De week van Willibrord’, ging hij zo te werk. De omschrijving van het programma was niet voor niets: ‘confronterend nieuwsprogramma waarin de journalistieke terriër Willibrord Frequin zich vastbijt in het onrecht en het opneemt voor de zwakkeren in onze samenleving’.

Eerder in zijn journalistieke carrière werkte Frequin bij onder meer Brandpunt en Studio Sport. Ook werd Frequin door zijn opvallende manier van werken en spreken vaak gepersifleerd door comedians.

Frequin had zich volgens zijn naasten ‘verzoend met het onvermijdelijke einde, na een liefdevol en prachtig leven’.

Vangelis (79) overleden

De Griekse componist Vangelis is afgelopen dinsdag op 79-jarige leeftijd overleden. Hij verwierf vooral veel bekendheid met zijn soundtracks voor films. In 1982 won Vangelis, die geboren werd als Evángelos Odysséas Papathanassíou, een Oscar voor zijn werk voor de film Chariots of Fire.

Ook wie de film nooit gezien heeft, zal de melodie meteen herkennen die klinkt als een groep Britse studenten in de eerste scène blootsvoets hardloopt in de branding. Het nummer bevat de kenmerkende stijl van Vangelis, waarin synthesizers en klassieke instrumenten als piano’s of gitaren met elkaar worden gecombineerd. Zeker in die tijd was het ongebruikelijk bij films om grotendeels te vertrouwen op elektronische muziek, in plaats van op grote orkesten.

Vangelis’ muzikale stijl paste ook uitstekend bij de dystopische sciencefictionfilm Blade Runner, over een premiejager die in het Los Angeles van 2019 jaagt op androïdes. Hij werd genomineerd voor een Bafta en een Golden Globe. De film betekende voor Rutger Hauer zijn doorbraak in Hollywood.

In eerste instantie werd de soundtrack alleen in een orkestrale versie uitgebracht, waarin al het karakter van Vangelis’ elektronische soundscape ontbrak. Pas in 1994 volgde een Blade Runner-album van Vangelis, maar grote delen van de muziek uit de film ontbraken of waren nooit in de film te horen geweest.

Tien jaar na Blade Runner werkte de Griekse componist opnieuw samen met regisseur Ridley Scott. De film 1492: Conquest of Paradise, over Colombus’ reizen naar de Nieuwe Wereld, werd een flop. Maar de muziek die Vangelis componeerde werd een aantal jaar later wel een regelrechte hit.

Het nummer Conquest of Paradise belandde in Duitsland op 1 in de hitparade toen bokser Henry Maske het gebruikte als opkomstnummer. In Nederland kwam het een jaar later op nummer 1 in de top 40 terecht. Net als Chariots of Fire is Conquest of Paradise nog regelmatig gebruikt bij andere gelegenheden, voornamelijk bij sportevenementen zoals de Olympische Spelen, maar ook bij campagnebijeenkomsten van politieke partijen.

Voor zijn carrière als filmcomponist was Vangelis ook de oprichter en keyboardspeler van de progressive rockband Aphrodite’s Child. Daarin was Demis Roussos de zanger. Ze scoorden een aantal hits met nummers als Rain and Tears en It’s Five O’Clock. In 1972 ging de band uit elkaar.

Later vormde Vangelis ook nog een band met de zanger van de Britse band Yes. Onder de naam Jon and Vangelis brachten ze tussen 1980 en 1991 vier albums uit. Een van hun bekendste nummers is I’ll Find My Way Home.

De eerste radioreportages uit bevrijd Rotterdam na de oorlog

Twee Rotterdamse vrienden met grote kennis van de radiotechniek, Koos Groeneveld en Dick Sieburg, startten midden in de oorlogsjaren hun geluidsstudio Siegro. In het geheim bouwden zij radiotoestellen voor het verzet en kwam er zelfs een heuse reportagewagen, om zodra dit mogelijk zou zijn, voor de Binnenlandse Strijdkrachten reportages te gaan maken rond de bevrijding. Daarmee kon men reportages gaan maken waarbij het geluid opgenomen werd op een glasplaat om die later voor een zender weer af te spelen.

Op 5 mei 1945 was het zo ver. Precies om 8.00 uur in de morgen meld Koos Groeneveld zich bij de luisteraars met de mededeling: “U krijgt nu de eerste reportage van de Reportagedienst van de NBS, de reportagedienst van de Binnenlandse Strijdkrachten in bevrijd Holland”. De deuren van de loods waar de reportagewagen stond worden geopend om weg te rijden. Maar deze aankondiging was blijkbaar toch te optimistisch. Duitsland had dan wel gecapituleerd, maar de Canadese troepen die de macht over moesten nemen, waren nog niet in Rotterdam gearriveerd. De Binnenlandse Strijdkrachten probeerden intussen dit machtsvacuüm te vullen, maar een onderdeel van de BS, met zelf gefabriceerde gevechtswagens, werd desondanks door een Duitse patrouille onder vuur genomen. Waarschijnlijk dáárom zijn de volgende opnamen met de reportagewagen van 8 mei bij de aankomst van de Canadese troepen op de Coolsingel.

Op de Coolsingel ontmoeten zij de reportagewagen van Radio Herrijzend Nederland die met de Canadese troepen zijn mee gekomen naar Rotterdam. Koos vraagt aan hun verslaggever om zijn verhaal. Hoewel zijn naam niet word genoemd, moet dat de later bekend geworden radiomaker Arie Kleijwegt zijn.  Die was als jongste verslaggever van de Schiedamse Courant onder gedoken om aan tewerkstelling in Duitsland te ontkomen waarna hij zich na de bevrijding van Zuid-Nederland, bij Radio Herrijzend Nederland had gemeld.

Het lukt Koos Groeneveld om burgemeester Oud voor de microfoon te krijgen. Die was een dag eerder al van zijn huis opgehaald en weer in zijn ambt hersteld. Uit zijn verhaal blijkt dat hij al enige maanden op de hoogte was van de activiteiten van de op dat moment nog illegale Binnenlandse Strijdkrachten.

Bas Romeijn ontdekte al eerder in het Gemeentearchief een serie reportages van Koos Groeneveld die gemaakt zijn in bevrijd Rotterdam. Daarvan maakte hij een podcast die vorig jaar op zijn website is geplaatst. In die podcast hoort u onder meer een interview met de bemanning van de beschoten gevechtswagens. Dit jaar ontdekte Bas Romeijn in het Gemeentearchief nog meer  reportages die het begin blijken te zijn van de eerste serie. Bas heeft deze aanvulling ook nu weer bewerkt tot een interessante podcast, zodat we deze historische gebeurtenissen weer mee kunnen beleven. Ze staan nu op zijn website. 

Henny Vrienten (73) overleden

De liedjes van Doe Maar zijn vereeuwigd in het Nederlands collectieve bewustzijn, maar Henny Vrienten was nog lang niet klaar. Sterker, de laatste jaren spatte het plezier van zijn nieuwe composities af. Maandag werd bekend dat de zanger, componist, bassist op 73-jarige leeftijd is overleden aan longkanker.

Het artistieke leven van Henny Vrienten kende drie persmomenten die de Nederlandse popwereld deden schudden. Het eerste vond plaats in 1984, toen Vrienten als zanger/bassist van Doe Maar al een paar jaar wereldberoemd in Nederland was.

Het was nooit eerder vertoond. Nederlands popnieuws in het Achtuurjournaal, maar op woensdag 22 februari 1984 was het Harmen Siezen die aan miljoenen tv-kijkers melding maakte van het uit elkaar gaan van Doe Maar. De op dat moment succesvolste popgroep van Nederland zou op 14 april nog twee afscheidsconcerten geven in De Maaspoort in ’s-Hertogenbosch. Ook bijzonder: de KRO zond het middagconcert live op televisie uit. Aan het straatbeeld van jonge meisjes met fluorescerend groen en roze – het woord ‘bakvissen’ viel vaak in verband met Doe Maar – zou een einde komen.

De tweede keer was op 1 november 1999. Doe Maar was weer bij elkaar. Niet alleen zou er in 2000 een nieuw Doe Maar-album verschijnen, Klaar, de herenigde band zou in de Rotterdamse Ahoy maar liefst 16 concerten geven. Een record.

De kaarten vlogen weg, en er zouden nog diverse reünie-tournees volgen. Die van najaar 2021, Lijf aan Lijf, had de laatste moeten worden. Zowel Vrienten als medezanger en -componist Ernst Jansz wilde daarna hun tijd aan andere projecten besteden. Maar die laatste tournee kwam er niet, want op 22 september, een week voor aanvang, kwam het derde, als een bom inslaande persbericht: de hele tournee werd afgelast vanwege ziekte van Henny Vrienten. De ernst van de situatie werd vooral duidelijk door het woordje ‘afgelast’ in plaats van het gehoopte ‘uitgesteld’.

Bij Vrienten was longkanker geconstateerd, die hem uiteindelijk in ruim een half jaar fataal zou worden, 73-jaar oud. Dat is jammer voor heel cultureel Nederland, want Vrienten was zoveel meer dan een popzanger, maar toch vooral doodzonde voor Vrienten zelf die nog boordevol creativiteit zat. Tot op het laatste moment ontwikkelde hij plannen, zocht samenwerkingen en leek hij, door zoon Xander die ook bas speelt, zijn liefde voor popmuziek te hebben hervonden.

Zo kon hij vorig jaar als hoofdgast in het VPRO-programma On Stage enthousiast vertellen over de jonge artiesten Froukje en Hang Youth, door Vrienten toen al geselecteerd om mee op te treden. Een derde album van Vreemde Kostgangers, het trio dat Vrienten vormde met Boudewijn de Groot en George Kooymans, was al in de fase van eindmixage toen het noodlot toesloeg. Ook werkte hij aan de musical De Koning van Amsterdam, en schreef hij nog volop liedjes. Was die rotziekte er niet geweest dan had de popwereld nog veel van de man die in de jaren tachtig zijn muzikale passie had verlegd naar filmsoundtracks en tv-tunes mogen verwachten.

In die popwereld maakt Vrienten tamelijk voorzichtig zijn entree. Hij groeide op in Tilburg en speelde zoals veel leeftijdsgenoten in de jaren zestig in beatbands. Met Ernst Jansz richt hij in 1977 de reggaeband de Rumbones op. Daaruit ontstaat een jaar later Doe Maar, al zal het twee jaar duren voordat Vrienten zanger Piet Dekker vervangt.

De tweede elpee van Doe Maar, Skunk (1981) met de voor Doe Maar typerende groen-roze hoes, slaat in tegenstelling tot het debuutalbum aan. De reggaesound erop mengt goed met de op dat moment in de Nederlandse clubs populaire Britse ska-muziek van Madness en The Specials. Sinds 1 dag of 2 (32 Jaar) wordt een radiohit en belandt in de Top-40. Doe Maar is dan nog meer een band voor hipsters dan voor tienermeisjes. Dat iemand die zingt over: ‘Het is wel een beetje raar/ 32 jaar trillend op mijn benen’, niet veel later een veel jonger publiek de harten op hol brengt, blijft wonderlijk. Maar de massahysterie die de band al een jaar later met het album Doris Day en andere stukken en vooral 4us (1983) ten deel valt, is eigenlijk voor iedereen onverwacht. 4us is al platina voordat het in de winkel lag. De Bom en Pa worden nummer-1-hits. Lekker spelen, wat Vrienten en Jansz zo graag willen, is er door de hordes gillende en flauwvallende meiden dan al niet meer bij.

Dat het onderling ook allemaal niet lekker zat, bleef lang binnenskamers. Toen Doe Maar in 1984 uit elkaar ging, geloofde iedereen dat dit kwam doordat ze de massahysterie beu waren. Dat er meer aan de hand was, zoals de verdeling van liedjes en auteursrechten tussen Jansz en Vrienten, zou pas later aan het licht komen.

Vreemd is het wel, als Vrienten luttele weken voordat Doe Maar de laatste concerten geeft met een soloplaat komt – overigens een behoorlijk goede: Geen Ballade. En geen promotie, want daar heeft Vrienten voor jaren genoeg van. Het redelijke succes van de plaat komt vooral dankzij het liedje Als je wint dat Vrienten met Herman Brood zingt.

Zo af en toe brengt Vrienten nog een album uit maar zijn meeste aandacht gaat uit naar het componeren van filmmuziek. Vanaf de soundtrack voor De Prooi (Vivian Pieters, 1985) zal Vrienten tientallen films van muziek voorzien. Ook componeert hij als een razende voor televisieprogramma’s als Klokhuis en Sesamstraat, waarvoor hij sinds 1999 meer dan honderd liedjes schreef. Ook het wonderschone muziekje dat jarenlang VPRO’s Dode Dichters Almanak introduceerde is van Vrientens hand.

De jaren zonder Doe Maar doen hem goed, eigenlijk heeft hij de popmuziek niet nodig. Maar als er in 1999 dat riante aanbod van Mojo komt voor een reeks concerten in Ahoy begint het toch te prikkelen. De band gaat zelfs de studio in voor het album Klaar dat niet ongeestig opent met Alles doet ’t nog.

Op het podium doet alles het zeker nog. De concerten zijn een euforisch en extatisch nostalgie-feestje zoals we dat in Nederland maar zelden meemaken. Doe Maar weet ook een nieuwe generatie te verleiden tot vreugdedansjes met liedjes als Smoorverliefd en Belle Hélène, terwijl de oudere jongeren in liedjes als De Bom en Is dit alles dingen hoorden die ze vijftien jaar eerder er niet in wilden horen.

Het zal niet bij die ene grote Ahoy-reeks blijven, keer op keer is te zien hoe Vrienten geniet van de spotlights. Zingen en basspelen gaat hem nog erg goed af. Doe Maar lijkt hem nu energie te geven, waar het hem in de jaren tachtig juist zo vermoeide.

Hij mag dan aan componeren voor films en tv een dagtaak hebben, zingen, popmuziek en liedjes schrijven is hij tot het laatst toe blijven doen, en met meer plezier dan ooit, zo lijkt het.

Liedteksten maken ligt misschien ook wel het dichtst bij wat Vrientens andere grote passie was: poëzie. Hij beschikte niet alleen over een enorme parate kennis van de Nederlandse dichtkunst, hij was ook een fanatiek lezer en verzamelaar van dichtbundels. Henny Vrienten te horen voorlezen met zijn zachte stem en Brabantse tongval, een glas goede witte wijn binnen handbereik, het behoort definitief tot het verleden. De liedjes van Doe Maar zijn vereeuwigd in het collectieve bewustzijn, maar Vrienten was nog lang niet klaar. Al die muziek en poëzie in zijn hoofd, waarmee hij is heengegaan, en die hij nog graag had willen delen. Cultureel Nederland zal ervan verstoken blijven en zal Henny Vrienten gaan missen. Hij was veel meer dan een popicoon. Er is in hem een veelzijdige muzikant en componist heengegaan met een groot gevoel voor poëzie.

Piet Paulusma (65) overleden

Piet Paulusma is overleden aan de gevolgen van kanker. De weerman van Omrop Fryslân en Omroep Max is 65 jaar geworden.

Omroep Max meldt dat Piet al geruime tijd aan kanker leed, maar er geen ruchtbaarheid aan wilde geven. “Wij zijn Piet dankbaar voor alles wat hij voor ons heeft betekend en wensen de nabestaanden veel sterkte toe.”

“Het is ongelooflijk hoe dapper Piet zijn ziekte heeft ondergaan”, stelt omroepbaas Jan Slagter. “Zolang het nog ging, wilde hij door met werken.” Donderdag presenteerde de weerman voor het laatst op televisie, vrijdag was hij nog te horen op de radio. “Het is vreselijk verdrietig dat we hem nooit meer zijn kenmerkende uitsmijter ‘oant moarn’ horen zeggen.”

Piet begon zijn loopbaan als weerman in 1985 bij Omrop Fryslân, eerst op de radio en later ook dagelijks op televisie. Ook daar heerst grote verslagenheid, zegt eindredacteur Sybren Terpstra. “Hij was van onschatbare waarde en stond altijd voor ons klaar. Bovenal was hij een bijzonder fijne man om mee samen te werken.”

Elf jaar later brak de weerman door op landelijke televisie. Hij begon bij SBS6 en gaf dagelijks een weerbericht vanaf een wisselende locatie in Nederland.

Na ruim 23 jaar maakte de weerman de overstap naar Omroep Max. Piet sloot zijn weerbericht altijd af met zijn inmiddels gevleugelde uitspraak ‘oant moarn’, dit betekent ‘tot morgen’ in het Fries.

Afgelopen januari is Piet benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Paulusma kreeg deze koninklijke onderscheiding van de commissaris van de Koning van Friesland Arno Brok en burgemeester van Harlingen Ina Sjerps. “Paulusma toont zich een ware ambassadeur voor Fryslân en de Friese taal”, sprak Brok. “Zijn weerbericht is een ankerpunt voor velen.”

Omroepman van het Jaar 2021

André van Duin is door mediavakblad Broadcast Magazine (BM) uitgeroepen tot Omroepman van het Jaar 2021. De redactie reikt deze prijs voor de 31^e keer uit. De komiek/acteur en presentator krijgt de bijbehorende wisselbeker overhandigd door Frans Klein, directeur Video bij de NPO en de Omroepman van 2020.

Normaal wordt de nieuwe Omroepman of –vrouw gehuldigd onder het toeziend oog van honderden aanwezigen, maar dat is dit jaar niet mogelijk. In plaats daarvan vond de uitreiking plaats tijdens een lunch met voormalig Omroepmannen en -vrouwen in Beeld en Geluid in Hilversum. Daar is André van Duin door de aanwezigen toegesproken.

Als radiomaker, komiek, acteur, zanger, tekstschrijver en presentator is Van Duin uitgegroeid tot één van de grootste entertainers die Nederland ooit heeft gekend. En ook al wordt hij op 20 februari 75 jaar, zijn carrière blijft springlevend. Sterker nog, André van Duin heeft zichzelf opnieuw uitgevonden als serieus acteur en betrokken tv-presentator en weet van geen ophouden, waardoor hij een permanent vurend kijkcijferkanon is geworden. Voor mediavakblad BM reden genoeg om hem te kronen tot Omroepman van het Jaar 2021.

Andere namen die Van Duin voorgaan zijn onder anderen Joop van den Ende, Peter R. de Vries, Matthijs van Nieuwkerk, Jan Slagter, Floortje Dessing, Eva Jinek, Jeroen Pauw en in 2020 Frans Klein.

Of hij nu de warme, olijke presentator is van Heel Holland Bakt, Janny van der Heijden letterlijk en figuurlijk in de boot neemt in Denkend aan Holland of als conducteur fungeert in De Grote Kleine Treinencompetitie, alles wat André van Duin in 2021 voor Omroep MAX op televisie doet, verandert in kijkcijfergoud.

En dat geldt eveneens voor zijn gedenkwaardige 4 mei-toespraak op de Dam, die alom lof oogstte. Zijn laagdrempelige, verbindende rede, recht uit het hart, was ook een mooi eerbetoon aan het Amsterdamse Homomonument.